วันจันทร์ที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...ก่อนปีใหม่ 2556

สิ่งที่ทำให้เป็นตัวเราในตอนนี้
คงมีแต่ "ประสบการณ์ที่ไม่ดี"
จนเลิกนับครั้งไปแล้ว...


ความโลเล ความไม่แน้ใจ
มันทำให้เราหวาดกลัว...
กลัวว่า จะเจอเหตุกาลเดิมๆ

กลัวที่จะถูกทิ้ง...เราเลยทิ้งคนอื่นก่อน

กลัวที่จะถูกหักหลัง...เราเลยหักหลังก่อน

กลัวที่จะสูนเสีย...เราเลยอย่ามีใครจะดีกว่า

มันคงเป็น "กำแพ่ง" ภายในจิตใจ
ถ้าหากเราก้าวข้ามไป
เราอาจจะพบสิ่งที่เราหวาดกลัว
เข้าสักวันหนึ่ง....ก็เพราะว่า
มันคือ "ความจริง"


ถ้าหากโลกนี้เป็นนิยายก็ดี
จะได้แต่งเนื้อเรื่องชีวิตตนเอง
ให้ได้อยู่อย่างสงบสุขกับใครสักคน


เรานี้มันนิสัยเสีย จริงๆ เลยแฮะ

วันเสาร์ที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2555

วันพุธที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...ก้าวต่อไป

ไม่มีใครเข้าใจตัวเราอย่างแท้จริง นอกจากตัวเราเอง
ถ้าหากตัวเราเองยังไม่รู้ แล้วใครจะมาเข้าใจได้

ก้าวต่อไป
แม้จะพลายสักร้อยเรื่อง
แต่ห้ามพลาดซ่ำเรื่องเดิมเป็นครั้งที่ 3

ก็แค่...เรายังมีวันพรุ้งนี้

วันจันทร์ที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...เหนื่อยล่า

ตอนนี้แรงบันดาลใจ หายไป...หายไป...หายไป....
สิ่งที่ทำให้มันเริ่มเลื่อนลาง คงจะเป็นความเหนื่อนล่า
จากการทำงานสิ่งต่างๆ ติดต่อกันหลายวัน
โดยไม่ได้ หยุดพัก...คำนึงถึงสิ่งที่ปราถนาภายในใจ 

ถ้าหากเราเป็นคนที่ตามใจคนอื่น มากเกินไป
เราจะกลายเป็นคนไม่รู้จักตนเอง
เราเป็นใคร...เราต้องการทำอะไร...
การสร้างสันสิ่งต่างๆ จากแรงบันดาลใจ
ขาดไม่ได้เลย คือ....การพักใจและ รับรู้ตัวตน...
และ...การค้นหาแรงบันดาลใจ ใหม่ๆ

ถ้าหาก โลกนี้มีความฝัน ย่อมมีความหวัง

วันเสาร์ที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2555

บันทึกสิบเจ็ด...ชีวิตจริง 2

ชีวิตจริงของคนอื่น
เหมือนได้อ่านนิยาย

เราทำได้แค่รับรู้ เนื้อเรื่องของเค้า
และติดตามเรื่องราวไปเลื่อยๆ
โดยที่เราทำอะไรไม่ได้

นอกจาก...รอดูตอนจบ...
ของนิยายเล่มนั้น

เราเป็นได้แค่..."ผู้ชม"...ของนิยายชีวิตจริง

วันจันทร์ที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...ความอบอุ่น

เติม "ความอบอุ่น" ให้หัวใจที่ละน้อย ด้วย....รอยยิ้ม
ถึงจะเจอเรื่องเลวร้ายบ้าง แต่มีคนสอนเราว่า
เริ่มต้นทำสิ่งดีๆ ที่ตนเอง และ จงมีความสุขกับงานที่ทำ
ครึ้งชีวิตของเรา ก็มีความสุขแล้ว

แล้ววันนี้คุณเติมพลังหัวใจแล้วหรือยัง (^_^)


โสดแบบมีความสุข
By code ruk name

วันศุกร์ที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...ห่วง

เมื่อก่อน...เราไม่เคยรู้เลยว่า ความรู้สึกใกล้ตาย มันเป็นอย่างไร
แม้แต่ตอนที่ไขหวัด 2009 ระบาด เราก็ยังไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด
และยังตอบคำถามเพื่อนที่ถามว่า ไม่รู้สึกกลัวตายบ้างเลยหรอ
ว่า...สักวันคนเราก็ต้องตาย...ตอนนี้เราเข้าใจแล้ว

ว่าเรายังตายไม่ได้ตอนนี้...ยังมีสิ่งที่ต้องทำ
ความรู้สึกน่ะตอนนั้น มันบอกเราว่า เราห้ามตายตอนนี้เด็ดขาด
มันคือ " สิ่งที่ค้างคาใจ " สิน่ะ...แต่ก็คิดขาดการ เอาไว้ว่า
ถ้าเกิดเราตายขึ้นมา...สิ่งที่เราอยากทำก่อนตายคือ อะไร...
ความคิดตอนนั้น ซัดเจนมากที่สุดคือ....
บอกรักใครสักคนที่เรารู้สึกรักมากที่สุด...
แล้วน้ำตายก็ไหล่ออกมา...



น่าอายจริงแฮะวันนี้
มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่โดน "ตัวต่อ" ต่อย // ฮ่าๆๆๆ
จะตายหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
มันเป็นประสบการณ์ใกล้ตายได้หรือเปล่าน่ะ
แต่ยังดีที่เราไม่แพ้พิษตัวต่อ // (TwT)
( ถึงแม้บริเวณที่โดนมันต่อย จะรู้สึกเหมือนโดนยาชา ปวดหน่อยๆ ก็เถอะ )
รู้สึกอยากขอบคุณพระเจ้าจริงๆ

ตอนนี้เราเห็นเป้าหมายซัดเจนแล้วละว่า
เราอยากทำอะไรกันแน้
หลังจากเจอเหตุการณ์ใกล้ตายวันนี้...คือ



เรายังมี " ห่วง " อยู่สิน่ะ
ถึงได้รู้สึกว่า ยังตายไม่ได้ตอนนี้

...เรา เป็น ห่วง แม่...

พ่อเรานั้น ทิ้งพวกเรา
จากไปได้ 10 ปี แล้ว
ก่อนเค้าจากไป
จะรู้สึก เหมือนกับที่ เรารู้สึก
หรือเปล่าน่ะ

ถ้าเราจากไปอีกคน
แม่จะเหงาไหมน่ะ
แม่จะโกรธเราไหมน่ะ
ที่เราทิ้งแม่ไปอีกคน
ยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณ
ที่เค้าทำให้เรามา มากมาย เลย

แล้วพี่สาว...จะกลับมาอยู่บ้าน
เป็นเพื่อนแม่ไหม
อยู่กันได้มีความสุขหรือเปล่า
จะทะเรอะกันอีกไหม
พี่จะดูแลแม่แทนเราได้ดีไหม
แล้วพี่จะทิ้งแม่ไปอีกไหม
เรากลัวพี่จะปล่อยให้แม่อยู่คนเดี่ยว

.
. .
. . .
เรายังตายตอนนี้ไม่ได้ จริงๆ นั้นแหละ...
ขออยู่ต่ออีกได้ไหม...จนกว่าแม่จะจากเราไปก่อน

มันคงจะเป็นจิตที่ยังมี " ห่วง " 

วันพฤหัสบดีที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

บันทึกสิบหก...เปิดเทอม

มีเรื่องราวต่างๆ มากมายเกิดขึ้น
แต่คงเอามาเขียน สรุป สั่นๆ ได้ละมั้ง


ดูอนิเมะ นับตอนร่วมๆ
ที่ดูในช่วงปิดเทอมก็
เกือบสองร้อยตอนได้

เดินเที่ยวกับครอบครัว
แสนวุ่นว่ายเหมือนเคย
แล้วทำไมเราต้อโดนดุ
อยู่คนเดี่ยวตลอดด้วย

พี่สาวตัวป่วน อยู่ดีไม่ว่าดี
ก็สร้างปัญหาอีกเช่นเคย
เราเข้าใจพี่สาวอยู่หรอก
ว่ารักอิสระ ไม่ชอบการผูกมัด
แต่ว่า...อย่าสร้างปัญหา
ให้คนอื่นเค้าเดือดร้อน
ตอนนี้เราก็เปิดเทอมแล้ว
ก็ยังต้องเดือดร้อน หยุดเรียน
เพื่อไปช่วยแม่ค้นของ
แทนที่ตรูจะได้ตั้งใจเรียนสักหน่อย
เจ้าพี่บ้า...

เมื่อวันที่ 22 SDO หรือ XD
ได้ปิดตัวไปอีกเช่นเคย
แต่กลุ่มก่วน "ลองของ"
ก็ได้ชวนเรามาเล่นต่อใน
เซิฟมาเลเชีย ดีใจมากเลย
สร้างตัวเจ้ารุกเหมือนเดิม
เสื่อผ้าที่ซื้อ อาจจะเปลี่ยน
ไปบ่างเล้กหน่อย
แต่ทรงผมกับแว้นตา
ยังเหมือนเดิม
เพื่อคงความเป็นเอกลักษณ์

วันที่ 28 สัปดาห์หนังสือ
เหมือนไปแดนสวรรณ์ไม่มีผิด
มีหนังสือ ต่างๆ มากมาย
แทบจะยิบจับดู เลือกไม่ถูกเลย
แต่เป้าหมายคือ SAO
นิยายที่เราอยากอ่านมากมาก
ปัญหาแรกที่เจอคือ
ร้านมันอยู่ตรงไหน ???
แทนที่เค้าจะจัดเป็น มุมๆ ไป
จะได้เดินดู สะดวก
แต่เราต้องเดินตามหา
อยู่ นานสองนาน
และเดินดูหนังสืออื่นๆ อีกนิดหน่อย

น่าเสียด่ายนิดหน่อย
เราเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป
เลยไม่มีอะไรเป็นที่ระลึก มากมาย
มีรูปถ่ายแค่ 2-3 รูปเอง
รู้สึกคิดถึง จริงๆ
ช่วงเวลาต่างๆ ที่ผ่านมา
เวลามันน้อย จริงๆ

นี้คือเรื่องราวต่างๆ ที่มี

วันอังคารที่ 2 ตุลาคม พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...Let it go

Do you feel cold and lost in desperation?
คุณรู้สึกเย็น และ หายไปในความสิ้นหวัง?

You build up hope
คุณสร้างความหวังขึ้น

but failure’s all you’ve known
แต่ความล้มเหลวทั้งหมดที่คุณเคยรู้จัก

Remember all the sadness and frustration
จำทุกความโศกเศร้าและความยุ่งยาก

And let it go. Let it go...
และปล่อยให้ไป ปล่อยมันไป ...

by คุณ เฟิส



อ่านแล้ว รู้สึก...โดน...มากๆ ฮ่า ฮ่า
และเรายังคงก้าวต่อไป
ก็เรายังมีพรุ้งนี้

วันจันทร์ที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2555

บันทึกสิบห้า...คำถาม

น่าแปลกใจ ดีน่ะ...ที่มีคนมาถามเรา
เรื่อง..." ไม่คิดจะมีแฟนบ่างหรอ " หรือ " ไม่คิดหาคู้บ่างหรอ "
อะไรทำนองนี้


ไม่ใช่คำถามที่ตอบ ยาก...แต่เรา
ไม่สามารถบอกทั้งหมดได้
เพราะอะไรน่ะหรอ...
ถ้าคุณเคยตกหลุมรักแบบโง้ๆ มาก่อน
มันคงเป็นประสบการณ์ที่ไม่น่า
นำมาเป็นเรื่องคุยเท่าไรนัก

จึงบอกได้แค่ อ้อมๆ ไป
" ไม่สนใจเรื่องแบบนี้ "

และก็ถูกถามต่อมาว่า
" ถ้าเกิดแม่พี่ตาย แล้วจะอยู่ยังไง "
ก็คงเพราะน้องคนนี้ เค้ารับรู้ว่า...แม่เราเป็นโรคมะเร็ง

เราตอบไป " ก็อยู่คนเดี่ยว "

และน้องคนนี้เค้าก็พูดต่อ เหมือนเห็นใจเราละมั้ง
แต่คำพูดสุดท้าย..." มันน่าเศร้าน่ะ "

เราไม่มีคำพูดต่อ...

ได้แต่เก็บมาเป็นประเด็นขบคิดอยู่นาน
และตอบกับตนเองได้แค่...
" ช่วยไม่ได้เนอะ "



เราทำได้แค่...รอ...
แต่เวลาที่เนื่องนาน
เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี
มันทำให้เรา เริ่มเลิกหวัง

เราเข้าใจคำว่า " รักที่แท้จริง "
เป็นอย่างไร...เราจะไม่บอกว่า
รักที่แท้จริง เป็นอย่างไร
แต่หากคุณเคยรัก และ เคยอกหัก
แล้วเรียนรู้ ความจริง
และหาคำตอบให้ได้ว่า
" สิ่งที่เราต้องการ คือ อะไร ? "

ตอนนี้...เรารู้สึกเหนื่อย
ไม่อยากตกหลุมรักใครแบบ โง้ๆ อีกแล้ว
ตั่งเป้าหมายอยู่แค่ว่า
ใช้ชีวิต...

แบบผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง
ไม่ชอบแต่งหน้า
ไปมหาลัยแบบหน้าจืดๆ
ประมาณ ตื่นนอน ล้างหน้า แต่งตัว
ไปนั้งที่โต๊ะก่อน 8 โมงเช้า สัก 5 นาที่
ก่อน จารย์เข้าห้อง

ติดตามอนิเมะเรื่องโปรด....

อ่ะ!! จริงด้วย
เราคิดว่างแผน
เกี่ยวกับงานใน
อนาคตด้วยแหละ
ไหนๆ ก็เรียนเอกนี้แล้ว

และก็มี...คนเคยบอกกับเรา ว่า
" มีความสุขกับการทำงาน ชีวิตครึ้งหนึ่งของเราก็มีความสุขแล้ว "
เรา เชื่อ น่ะ และเราก็ยังจำได้ดี สิ่งที่คนๆ นั้น เคยบอกอะไรไว้กับเรา
แต่...

และสิ่งสุดท้าย...เรากำลังตามหา

...รักครั้งสุดท้าย

วันอาทิตย์ที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...เก็บตก เล็กๆ น้อยๆ

(  ̄ー ̄) ( * ´ ▽ `* ) (╥﹏╥) ლ(ಥ益ಥლ) (︶︿︶')

ปล.บอกไว้ก่อนว่า ไม่ได้ทำเอง
แต่คนอื่นเค้า โฟสๆ
แล้วเห็นว่าแนวดี
เลยเอามาแบ่งปั่นกัน ;)

วันอาทิตย์ที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...ค่า

คนที่ทิ้งเราไป...อาจจะมองว่าเรา " ไร้ค่า "
แต่ " แม่ " บอกกับเรา...เสมอว่า " เรามีค่าที่สุดในชีวิตแม่ "

(Credit : สุรชัย จรเข้)

เพราะฉะนั้น...รักตนเอง...ให้มากๆ

วันเสาร์ที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2555

บันทึกสิบสี่...ความใฝ่ฝัน

ตั้งแต่อายุหลักเลข 2 มา
รู้สึกว่า ความรับผิดชอบในงาน จะเพิ่มขึ้น
ร่วมทั้ง...
ความเคลียด ที่สะสม
ความกังวล ว่างานจะเป็นไปตามที่ต้องการไหม
และกลัว...ความผิดพลาด
ที่อาจจะเกิดขึ้น

มันเป็นประสบการณ์วัยเด็ก
ที่เราคงไม่มีวันลืมได้ ง่ายๆ

มันเป็นความผิดพลาดของ...พวกผู้ใหญ่
เค้าจะรู้บ่างไหม น่ะ
ว่า เค้าทำลายอะไรไปบ่าง

เราอยากจะขอมันคืน...ความฝันของเรา

มันหายไป ระหว่างทางที่มาเป็นผู้ใหญ๋
ในระยะ 2-3 ปี ที่ผ่านมา
เหมือนพึ่งรู้สึกตัว
ตอนนั้นเราต้องการความรัก
ตอนนั้นเราคิดว่า ความรัก คือ
สิ่งที่เราต้องการมากที่สุด

แต่ว่ามันไม่ใช่...
สิ่งที่ขาดหายไป
มันไม่ใช่ความรัก
แต่เป็น...ความฝัน

เราถูกพวกผู้ใหญ่
กีดกันให้อยู่แต่ในกรอบ
กรอบที่มีชื่อว่า..."ระเบียบของสังคม"
มารยาท
ความเคารพผู้ใหญ่
ต้องเรียบร้อย
ต้องเป็นแบบอย่าง

เราอยากจะทำ สิ่งที่ไม่เหมือนใคร
อยากจะทำสิ่งที่ เราชื่นชอบ และ หล่งไหล มาตลอด
แต่พอ ออกมานอก กรอบ
ในตอนนั้น สิ่งที่พบเจอ คือ
สังคมลุมประนาม
ปฏิเสธ ความฝันของเรา
เป็นความพยายามที่ศูนย์เปล่า
มันน่าเจ็บใจ จริงๆ



แต่ว่าน่ะ มันไม่ได้มีโอกาส แค่ตอนนั้น
เหมือนกับที่เราเขียนเรื่องโอกาสเอาไว้

"โอกาสเป็นของผู้ที่ รู้จักคุณค้าของมัน"

ตอนนี้เราแสดง ความสามารถที่ซ้อน
มาโดยตลอด ให้ผู้คนยอมรับเรา
แค่นั้นแหละ คือ สมบัติ ที่เราตามหา
ความใฝ่ฝันของเรา ได้เป็นที่ยอมรับ แค่นี้ก็พอ

และแน้นอนยิ่งกว่า
เราจะไม่ทำลายความฝันที่บริสุทธิ์

ตอนนี้เรามีความฝันใหม่แล้ว ละ

มันคือ...



อยากสร้าง และ ปกป้อง ความฝันของเหล่า เด็กๆ



ใช่...สิ่งที่มีค้าชิ้นที่สองของชีวิต คือ...ความฝัน

วันพุธที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2555

บันทึกสิบสาม...เส้นผมบังภูเขา

เส้นผมบังภูเขา จริงๆ
บ่างครั้ง บ่างเหตุการณ์
เราอาจจะ "มองข้าม"
ความหวัดดีของคนใกล้ตัว


แต่คงเพราะ...
เราเคยชินกับการทำอะไร ต่างๆ
ด้วยตนเอง...มาตลอด...และ
ไม่หวังพึ่งใครอะไรมาก


รู้สึกผิด...
ที่ปฏิเสธไป


บ่างครั้ง...
ในใจส่วนลึกของเราเอง
ก็อยากได้ใครสักคน
เข้ามาช่วยแบ่งเบา
สิ่งที่เราแบกรับเอาไว้


ถ้าหากเปลี่ยน...
ความเคยชินนี้ได้ ก็คงดี

ก็เราอยู่...ตัวคนเดี่ยว...มาตลอด

วันอาทิตย์ที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

บันทึกสิบสอง...ความจริง

ความจริง...มันเป็นเรื่องยาก
ที่จะทำความเข้าใจได้ทั้งหมด
มันไม่ใช่ " แก่นแท้ " เพราะ
ถ้าหากโลกนี้มีความจริง
ก็ย่อมมีสิ่งที่ไม่ใช่ความจริง

สิ่งที่คุณเห็นนั้นแหละคือ ความจริงที่คุณเห็นเท่านั้น
แต่นั้นไม่ใช่ความจริงในสิ่งที่คุณเห็น
นี้แหละคือ ความจริง

กว่าคุณจะรู้ก็ สายเกินไปแล้วละ

วันศุกร์ที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2555

บันทึกสิบเอ็ด...โอกาส

"โอกาสเป็นของคนที่รู้จักคุณค้าของมัน"

แต่สิ่งที่สำคัญกว่า "โอกาส" คือ...การสร้างโอกาส

เคยได้ยิ่นไหม...ความบังเอิญไม่มีอยู่จิง  จะมีก็แค่พรหมลิขิต

และบ่างครั้ง  เราก็ต้องเสี่ยงโชค

ที่มันเป็นเพียงแค่  "เรื่องบังเอญ"

เราอาจจะแค่ บังเอิญได้พบกัน

วันเสาร์ที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษ...ใช่ หรือ ไม่

สิ่งที่เรารัก อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่สำหรับเรา ก็ได้


เราเป็นเพื่อนที่ดีได้
แต่เราเป็นคนรักไม่ได้

เราอยากทำความฝัน
แต่เราเป็นคน ครึ้งๆ กลางๆ

มีจุดยื่นของตนเอง
แต่ก็เหมือนไม่มีจุดยื่นของตนเอง

อยากไปที่ไหนสักแห่ง
แต่ก็ไม่มีที่จะไป

อยากทำอะไรสักอย่าง
แต่ไม่รู้จะทำอะไร


แล้วอะไร คือ สิ่งที่ใช่

วันอังคารที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2555

บันทึกสิบ...อดีตที่ยังอยู่

อดีตที่ยังอยู่ ก็ไม่ต่างจาก
ปัจจุบันที่ไม่เปลี่ยนแปลง


แต่ว่า ภาพเหตุกาลเดิมๆ
มักจะเดินทางมาซ้ำรอยเดิม
ใช่...มันเป็นความกลัว
ที่กลัวว่า สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้
มันจะจบเหมือนเดิม

ก็อยากจะเปลี่ยนแปลง
แต่เราจะเปลี่ยนอะไรได้

เราจึงทำได้แค่
เข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง
แค่ช่วงเวลาหนึ่ง
และพยายามไม่สร้างความผูกพัน
เมื่อรับรู้ถึงสิ่งนั้น
ก็ต้องพยายามตีตัวออก


มันคงจะเป็น "ความเหงา" ของ อดีตที่ยังอยู่ ก็เป็นได้

วันอาทิตย์ที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2555

บันทึกก้าว...สิ่งเดิม

ถ้าหากจะว่า คนเราไม่เปลี่ยนเลย ก็คงไม่ได้
คนเราเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา
รู้ตัว หรือ ไม่รู้ตัว ก็ตาม

สิ่งเดิมๆ
ที่อยู่รอบตัวตลอดมา
ให้ความรู้สึก คุ่นเคย ปล่อยภัย
ไม่แปลงใหม่ น่าเบื่อ ไปบ่างก็ตาม
แต่ถ้ารู้สึกพึ่งพอใจ คนเราก็ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้


ความพึ่งพอใจใน...สิ่งเดิม

วันอาทิตย์ที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษวันเกิด

วันคบรอบวันเกิดอายุ 21 วันเฮ๋งซวย ซัดๆ
ตื่นมาขุดหลุดพั่งศพกระต่ายที่อายุจะ 10 ปีได้
(มีคนบอกว่าจะพั่งกระต่าย แต่ไม่มีใครทำ ? เราเลยต้องทำ)
อาบน้ำแต่งตัวไปข้างนอก นึกว่าไปทำธุระนิดหน่อย
เห็นชวนเลยไปด้วย (ความจิงก้ไม่มีธุระไรส่วนตัวหรอก)
แต่ปัญหาก็ คือ...
อยู่ดีๆ พาไปห้าง ชวนกินพิซซา...ห๊า? พิซซา...
ไอเวร ตรูยังเอาของเก่าออกไม่หมด ยังจะ
เอาของใหม่มาเพิ่มตรูอีก
แทมตรูพยายามพูดเรียงให้ไปกินอย่างอื่นก็ไม่เอากันอีก
(ไม่กินก็ไม่ต้องกิน) ชวนดูหนังก็ไม่เอากัน
สรุปจะกินให้ได้เลย ใช่ไหม ?
ทั้งที่ พวกมึงไม่อยากกินกันเท่าไรเนี่ยน่ะ ?
สรุปเต็มใจหรือไม่เต็มใจ ?
บอกตรูมาดีๆ ก็ได้
สุดท้าย...ก็ทะเรอะ

ตอนแรกนึกว่าอยากจะกินกันเลย "ทำใจ" แต่พอรู้ความจิงว่า
เจ้พูดว่า "แม่บอกว่า เราอยากกินพิซซา"...ห๊า?...พวกเองเลยชวนตรูกิน ?
ตรูพูดไปเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว และตรูกินไปจนหายอยากแล้ว
เอาอะไรมากพูดว่า ตรูอยากกินพิซซา ?

แล้วยังจะมาพูดยกเรื่อง ความเสมอภาค ความเท่าเที่ยม เสียงข้างมาก ก่ะตรูอีก
ตรูเสนอส่วนร่วมแล้วน่ะ ว่า ไปกินอย่างอื่นได้ไหม
หรือดูหนัง เพราะไม่อยากกินอย่างอื่นไรกัน
ตรูเข้าใจว่า พวกเองไม่ได้อยากกินพิซซา
แทมยังจะให้ตรูรับผิดชอบ ถาดนึงเนี่ยน่ะ!!!
และที่สำคัญเพราะวันนี้เป็นวันของตรู บอกให้เราเลือกแล้วน่ะ
พอเราเลือก กลับ "ปฏิเสธ" สะงัน
อ่าว แล้วไหนบอกให้เราเลือกไง???
สรุป พวกมึงเลือกจัดรายการกินมาอย่างเดี่ยวใช่ไหม ?
เลือกทำอย่างอื่น นอกจากกินพิซซา ไม่ได้ใช่ไหม ?
จะบังคับตรูให้กินพิซซาให้ได้ใช่ไหม ?
มึงสนับสนุนแม่ ใช่ไหม ?
มึงรู้อะไรบ่างไม ?

ความจิงก็คือ...พวกเอ๋งไม่ได้ถามไรตรูเลย
อยู่ดีๆ มาเสนอกินพิซซา เรานึกว่าอยากกินกัน เรายังไงก็ได้ แต่ไม่กิน
พอเราสักถามรู้ความจิง ว่า รู้สึกกันอย่างไร
ไม่ได้อยากมากินพิซซากัน ซัดๆ
คนนึงก็ไขมันลงพุง อีกคนก็กินยาดักไขมัน
ไม่อยากกินก็บอกมาตามตรง
แล้วยังกล้ามาบังคับตรูเนี่ยน่ะ
พอเราปฏิเสธ แล้วถามเราว่าจะกินไร
ให้เราเลือก พอเราเสนอ ก็ปฏิเสธตรูอีก
เสนอดูหนัง ที่ราคาน่าจะ ตกลงกันได้ ก็ปฏิเสธตรูอีกแหละ
สรุปตรูเลือกไรไม่ได้ใช่ไหม ? เราเลยถามกลับไปว่า จะทำไรกันแน้ ?
ก็บอกให้ตรูเลือกอีก เอ้า!!!!??
ปฏิเสธตรูหมด ไม่ฟังไรตรูเลย แล้วจะให้ตรูเลือกไร ??
แทมยังจะมาด่าตรูอีก ใช่เรื่องไหม ?
แทนที่จะฟัง "คำเสนอตรูแบบไม่บังคับ" แล้วน่ะ
ยังจะ...ยังจะ!...ยังจ่ะ!!!
กล้ามาด่าตรู ให้สำนึกอีก
โว่ยยยยยยยยย!!! ไอ้สาดดดดดดดด!!!
สรุปจะเอายังไงกันแน้ อยากให้ตรูทำตามความคิดพวกเอ๋ง ?
พอตรูไม่ได้เป็นไปตามนั้น ก็มาบังคับตรูอีก!!!
สิ่งนี้เท่านั้นที่รับไม่ได้...รับไม่ได้ จิงๆ

รู้ตัวหรอกว่า ไม่ควรหยุดหยิด ใส่อารมณ์
แต่...กวนตีนแบบนั้น...จะให้เราเป็นทองไม่รู้ร้อนได้ไง
สรุปวันนี้วันอะไรของตรู ??


ไม่ดีใจเลยสักนิดเดี่ยว...วันเฮ๋งซวย

วันเสาร์ที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2555

LIKE

╱╱┏╮╱╱╱╱╱╱╱╱╱╱╱╱
╱╱┃┃╱╱╱┳╱┓┳╭┫┳┓╱
▉━╯┗━╮╱┃╱┃┣┻╮┣╱╱
▉┈┈┈┈┃╱┻┛┛┻╱┻┻┛╱
▉╮┈┈┈┃╱╱╱╱╱╱╱╱╱╱
╱╰━━━╯╱╱╱╱╱╱╱╱╱╱
Credit : บังเอินเจอใน 9GAG in Thai ระหว่างอ่าน มีผู้โพสรูปนี้ขึ้นมา

วันพฤหัสบดีที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2555

บันทึกแปด...ได้แค่ฝัน

เหมือนใช้ชีวิตมายาวนาน...
เหมือนเวลาเดินไปเร็วมาก...
เหมือนกับว่า...อยู่ในความฝัน...
ที่หลับแล้วตื่นภายในวันนั้น...


ในฝันนั้น
แค่ได้เห็นคนที่ชอบ
เมื่อตื่นขึ้นมาก็มีความสุขแล้ว


เวลาผ่านไปเร็ว จริงๆ นั้นแหละ
พร้อมกับเรื่องราว มากมาย
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ทั้งเรื่องที่คิดเอาไว้ และ...
เรื่องเหนือความคาดหมาย


ความจริงก็เคย...หวังเอาไว้
แต่สุดท้าย...ก็เลิกคิดมาตั้งนานแล้ว
ตั้งแต่เมื่อไรน่ะหรอ...คงจะเมื่อ
คนรักกำมะลอ...จากไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว
เหมือนตัวเราเอง ตาสว่างขึ้นมาทั่นที่


ตอนนั้น...
เราไม่ได้เป็นคนเริ่ม...ขอ คบ ด้วย...
ถึงจะเป็นคู้รักจอมปล่อม
ที่คาดคิดเอาไว้แล้วละว่า
สักวันเค้าก็คง จะเป็นคนขอจากไปเอง
ตอนนั้นเราทำได้แค่...หลอกตนเอง...ว่า " รักเค้า "


เราก็แค่...เกลียดการทำให้ใครต้องเสียใจ
แต่สิ่งที่แย่ กว่า คือ...การทำให้ใครเสียใจภายหลัง
นั้นคือ "ความจริง" สิ่งสุดท้ายที่เราได้เจอ


เราจึงสัญญากับตนเอง...
คำโกหก...ถ้าโดนจับได้แล้วต้องแก้ตัวที่หลัง...ก็ พูดความจิงดีกว่า
หรือ ถ้าจะโกหก ก็ต้อง โกหกตนเองตลอดชีวิต...คงไม่ดี แน้ๆ แบบนี้
คนที่จะรัก...ถ้ารู้ตัวว่า ไม่ดีพอ หรือ ไม่พอดี สำหรับคนคนนั้น...ก็ เลิกหวังดีกว่า
คำขอโทษ...ถ้าจะทำผิดแล้วต้องขอโทษที่หลัง...ก็อย่าทำผิดดีกว่า
คำสัญญา...ถ้าทำไม่ได้...ก็อย่าไปสัญญาก่ะใครอะไรมั่วๆ ดีกว่า
และ...ความปราถนา...ต้องเป็นสิ่งที่ตัวเราเองสามารถทำได้...ใช่


ขอใช้ชีวิตสงบสุข หรือ สิ่งเป็นอยู่ทุกวัน...
ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้...ขอแค่เราได้
ใช้ชีวิตปกติแบบผู้หญิงทั่วไปในรูปแบบของตนเอง
ใช้ชีวิตสงบสุขไปกับการตามหาและทำความฝัน
คิดหาวิธีแบ่งปั่นลอยยิ้มให้คนรอบข้าง...และ
แอบชอบคนคนหนึ่ง แค่นี้เราก็พอใจแล้ว...
สิ่งที่นอกเหนือจากนี้...


เราคงทำได้แค่...หลับฝันกลางวัน...

วันอังคารที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

บันทึกพิเศษวันคนโสด! (สะเมื่อไร!! ;p )

ไม่มีคำแก้ตัว...ว่า จะอายุ 21 แล้ว
ยังไม่เคยคบใครเป็นตัวเป็นตนเลยสักคน
แต่สำหรับเรา...การยิบนิยายที่ชอบ มากๆ
มาอ่านในช่วงเทศกาลแห่งความรัก
แบบเอาเป็นเอาตาย ให้ลืมวันลืมคืน
ก็ช่วยให้สีสันในรูปแบบของเรา
รู้สึกไม่เซาตายไปสะก่อน

By ruk

วันพุธที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

บันทึกเจ็ด...คำพูด

คำพูด...สิ่งที่ง่ายที่สุด คือ...คำโกหก
สิ่งที่ยากที่สุดในชีวิต คือ...ความจริง


ในสังคมปัจจุบัน เราเริ่มหาคนที่ไว้ใจได้ ไม่ง่ายแล้ว
เราควรจะเชื่อ คำพูดอะไรดี...หรือเชื่อได้แค่ ตัวเราเอง
เมื่อเจอผู้ใหญ่ หรือ คนหลายๆ แบบ
จะเริ่มเห็น "ความจริง" บ่างอย่าง
ในคำพูดเหล่านั้น


เราอาจจะเบื่ออยู่ก็ได้
ที่จะต้องเจอเหตุการณ์ ซ่ำๆ ไปมา
ค่อยระวังคำพูดคนอื่น
และต้องรับผิดชอบคำพูดของตนเองที่พูดออกไป
เหมือนตอนนี้เราต้องค่อยแบกรับอะไรบ่างอย่าง
ความรู้สึกไม่สบายใจ เรื่มมากขึ้น


แน้นอน...เมื่อตัวเราเข้าไปมีบทบาท อะไรบ่างอย่าง
ในสถานทีแห่งนึง และแสดงความเป็นตนเอง ออกมาไม่เต็มที่
อึดอัด กังวล ระแวง และ กลัว


สิ่งที่น่ากลัว ไม่ใช่ผี หรือ หนังสยองขวัญ อีกต่อไป
แต่สิ่งที่น่ากลัว คือ มนุษย์...เป็นสิ่งที่คาดเดายากที่สุด
เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่า "เค้ากำลังคิดอะไรอยู่ รู้สึกอย่างไรต่อ ปฎิกิริยาของเรา"


แต่สิ่งที่รับรู้ และ คิดได้ในตอนนี้ คือ
ครวเชื่อใจคนอื่นบ่าง ถึงแม้จะเพียงเล็กน้อย
เราคงต้องเรียนรู้การอยู่ร่วมกับคนอื่นอีกมาก
หวังว่า "ความกลัว" ที่รับรู้ได้ในตอนนี้
จะลดน้อยลงไปบ่าง ก็ยังดี
ถึงแม้จะเคยถูกหักหลังมาไม่รู้กี่ครั้ง
ก็อยากลองเชื่อดูอีกสักครั้ง
ว่า "คนจริงใจ" ยังมีอยู่ในสังคมปัจจุบัน

ความจริง...ใน...คำพูด

วันอาทิตย์ที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2555

บันทึกหก...ปีใหม่

ช่วงวันเทศกาลปีใหม่...มีคำพูดเดิมๆ
ที่พูดกับคนๆ หนึ่ง
เป็นประจำทุกปี
ตั่งแต่ที่ได้พบและรู้จักกัน
เป็นคำพูดง่ายๆ
แต่ทำให้รู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง

ปีนี้ขอฝากตัวอีกเช่นเคย...สวัดดีปีใหม่ค่ะ