ความจริงเราอิ่มแล้ว
แต่เห็นว่า นานๆ ที
พี่สาวตนเองจะกลับมาบ้าน
ก็โอเคร ได้ ไรประมาณนั้น
จะได้กินข้าวพร้อมหน้ากัน
แต่เจ้ ดื่อ จะเอาหมาเข้าร้านอาหารไปให้ได้
ปกติร้านอาหารเค้าห้ามเอา สุนัขเข้าอยู่แล้ว
แต่พนักงานก็ ย่วนให้ โดยให้นั้งกิน นอกห้องแอร์
ไปถึงไม่มีปัญหาอะไรเลย
ปัญหาเกิดตรงที่ว่า
พอได้โต๊ะที่จะนั้งเนี่ยแหละ
พนักงานเชิญเข้าห้องแอร์ และเราอุ่มหมาอยู่
สองตัวดี เดินเข้าไปเลย
ไม่เอะใจเลยว่า เค้าห้ามเอาหมา เข้าห้องแอร์
เราเองก็ทำตัวไม่ดีด้วย
ที่ตะโกนเรียกข้ามหัวคนที่นั้งอยู่เป็นแทบ
มันช่วยไม่ได้นี้น่า ปัญหามันเกิด กระชันชิด
ต้องตัดสินใจ เร่งดวน
พอเราพูดต่อว่าแม่กับเจ้ ว่า
ทำไมไม่เอะใจกันเลยว่า
เค้าห้ามเอาหมาเข้า
ทำไมไม่ดู ไม่บอกพนักงานบ้าง ว่า
มีหมามาด้วยเอาเข้าไปได้ไหม
แค่นั้นแหละ....
ทำไมต้องด่าเรากลับมาด้วยว่า
มึงมัน งุงิ (ซัพวัยรุ่นไรสักอย่าง ประมาณว่าทำตัวไม่ได้เรื่อง)
มึงมันไม่โต ทำไมต้องตะโกน (มาลองเป็นเราบ่าง มา และเจอ สถาณการณ์จวนตัว)
โดนแม่โอ้มากไปละ (เราว่า เรามีเหตุผลน่ะ แต่เจ้พูดอะไรที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย)
ทำให้เราคิดได้ว่า พอเราเรียนจบต้องเจอกับเรื่อง อะไรที่มัน ไร้เหตุผลเอามากๆ หรือเปล่า ?
เราต้อง ยกเหตุผล งี้เง่า มาต้องสู้กับเรื่องไร้เหตุผล พวกนั้นด้วยใช่ไหม ?
เพื่อที่จะเอาแค่ "ชนะ" กับเรื่องไร้เหตุผล นั้น
และอีก ร้อยแปดพันเก้า
ที่ยกเรื่อง อื่นมาบ้างละ เรื่องนั้นมาบ้างละ
.......งี้เง่าสินดี กับเหตุผลที่เอามาใช้ด่าเรา.....
สรุป...มึงมันไม่ยอมรับความผิดเองไม่ใช่เรอะ ?
ขอสาบายกับตนเองเลยว่า
จนถึงวันตาย เราไม่ขอเถียงกับเรื่องไร้สาระ และ ไร้เหตุผล
เพราะ คนที่เถึยงกับเรื่องแบบนั้น
มันไร้ "สติ" และ "เหตุผล" และ "สมอง" อย่างที่สุด
ชาติหน้า และไม่ว่า ชาติไหนๆ
ขออย่าให้เจอ คนแบบนี้อีกเลย
เสียความรู้สึกดีๆ ที่เคยทำให้เลย จริงๆ
เสียความรู้สึกดีๆ ที่เคยทำให้เลย จริงๆ
