มานั้งนึกย้อนดู กับอดีตที่ผ่านมา
ทำไมเราถึงได้...'กลัว'...ความผิดพลาด มากนัก
ความกลัวที่ไร้เหตุผล จนถึงตอนนี้...
เราตั้งความหวังมากไปหรอ ? ก็เปล่า
เราไม่ได้อะไรดั่งใจรึไง ? ก็เปล่า
เราคิดอยู่...เสมอว่า
ความผิดพลาดเกิดได้ทุกเมื่อ
ทั้งที่ระวังตนเองแล้วแท้ๆ ...
น่าจะเป็นตอน...งานศพพ่อ...ละมั้ง
วันนั้น เป็นวันปกติเช่นทุกครั้ง
แสงแดดก็ยังร้อน สีส้มทอง สดใส
คนแปลกหน้า ที่เป็นเพื่อนแม่มารับ
แล้วเค้าก็พาไปงาน ได้พบแม่ที่ร้องไห้อยู่
เราไม่ทั่นได้ถามอะไร
แม่ก็เข้ามากอดเราสองพี่น้อง ทั้งน้ำตา
เราไม่ร้องไห้ เมื่อรู้ว่า...พ่อตาย
ตอนนั้นเรายังจำได้ดี ว่า เราคิดอย่างไร
ความตาย คือ เรื่องปกติของสิ่งมีชีวิต
แต่เมื่อผู้ใหญ่คุยกัน ว่า
พ่อตายเพราะ หัวใจวายฉับพลัน
แล้วแม่ก็บอกว่า เค้าชอบดื่มเหล้า สูบบูหรี่จัด...
'ด่ะ เดี่ยว ก่อน น่ะ อะไร น่ะ ล่ะ ล่ะ เหล้า หรอ !?
ไม่จริง น่า บอกเราหน่อยว่า โกหก ที่เถอะ'
แล้วน้ำตาที่ไม่ไหลในตอนแรก ก็อาบแก้มทั้งสองข้าง
มันคือ...ความผิดพลาด...ของตัวเราเอง
โดนหรอกด้วย เงิน 5 บาท เดินไปซื้อเหล้าให้พ่อ
เรารู้แค่ว่า 5 บาท ซื้อขนมได้เท่านั้นเอง...
หลังจากงานศพพ่อ จบไปไม่นาน
สิ่งที่เรียกว่า 'ความตาย' เรารู้สึกกลัวขึ้นมาทั่นที่
เหมือนปฏิเสธสิ่งนั้น ทั้งที่เมื่อก่อนเราย่อมรับมัน
ตอนที่เพื่อนๆ ในห้อง ป.6 มาแหย่เรา
'คงหวังให้เราสนุกไปกับเค้าละมั้ง'
แต่การกระทำของเรา
ที่แสดงออกไปในตอนนั้น
มันตรงกันข้าม...
ใช่...เรากลัว
เราจึงทำร้ายผู้อื่นเพื่อ ปกป้องตนเอง
เราไม่ได้กลัวพวกเค้า
แต่เรากลัว ความกลัวที่อยู่ภายในใจ
เราก็แค่อยากปกป้องสิ่งสำคัณ
เพื่อทดแทน สิ่งที่เราปกป้องไว้ไม่ได้
เราทำได้แค่ พกของดูต่างหน้า
และพยายามรักษามันเอาไว้
แต่สุดท้าย ก็ทำมันหายไปอยู่ดี
และได้รู้ว่า...ไม่มีอะไรแทนกันได้
และเราไม่สามารถ...แก้ไขอดีต
ชีวิตวัยเด็ก...ไม่มีใครเข้าใจเรา
ก็คงเพราะ...เราไม่เข้าใจอะไร มากกว่า
คงมีเพียง'คนโง่'ละมั้ง ที่ทำแบบนี้
มันก็แค่...ความผิดพลาด
