กลับสู่จุดล่าสุดที่จากมา

บันทึกแปดสิบเอ็ด...ของที่ชื่นชอบ

ตอนนี้ค้นพบ
ของที่เราชื่นชอบ
เป็นชีวิตจิตใจ
ได้อีกอย่างแล้ว
สิ่งนั้น คือ

"ของรสหวาน"

ถึงแม้ตอนอายุประมาณ 20
จะกินบางแต่ก็ไม่ได้
ติดของหวานอะไรมาก

แต่พอเป็นเราตอนนี้
กลับรู้สึกขาดของรสหวาน
ไม่ได้เลย ไม่เกินสัปดาห์

โอว์

ฉ่านขาดเธอร์ไม่ได้เลย

มายฮันนี้

บันทึกแปดสิบ...แสงสว่าง

แสงสว่าง หรือ
สิ่งที่ส่องสว่าง
ให้เราได้มองเห็น
สิ่งต่างๆ

แต่แสงสว่าง
ที่เราอยากจะนิยาม
เป็นสิ่งที่เรา
ไม่สามารถมองเห็น
ด้วยดวงตาได้



เริ่มช่วงแรกของชีวิต
โลกใบนี้สวยงาม
ทำให้เราตกหลุมรัก
โลกใบนี้และ
สร้างฝันที่มีเรา
อาศัยอยู่บนโลกใบนี้
อย่างมีความสุขและ
สนุกสนานในทุกๆ วัน

แต่แล้วเมื่อหลายๆ สิ่ง
ไม่เป็นไปตามที่เราคิด
และสิ่งที่เราไม่สามารถ
ทำความเข้าใจได้ ณ ตอนนั้น
ก็เริ่มเข้ามาเหมื่อนพายุ
ทำลายโลกที่สวยงาม
ในความคิดของเรา
จนกลายเป็นโลกที่มืดมิด

เราต่อสู้ท่ามกลางความมืด
ต่อสิ่งต่างๆ ที่เข้ามาทำร้ายเรา
เดินหลงทางไปตามทาง
ที่มีคนพาเราเดินไป
เก็บแสงสว่างที่พบเจอระหว่างทาง
หวังว่าสิ่งนั้นจะเป็นแสงนำทาง
แต่แสงสว่างที่เราพยายามรักษานั้น
ช่างเปราะบางและแตกสลายได้ง่าย

เรานั้งอยู่ท่ามกลางโลกที่มืดมิด
นั้งมองแสงสว่างเล็กๆ ที่อบอุ่น
ที่ส่องสว่างบนโลกที่มืดมิด
ถึงแม้จะช่วยทำให้รู้สึกสบายใจ
แต่ก็ไม่สามารถเป็นแสงสว่าง
นำทางเราให้ก้าวไปข้างหน้าได้
เพราะทั้งความฝัน
ความปราถนา และ เป้าหมาย
เราทำหล่นหายไประหว่างทาง
ไปตอนไหนนั้นก็ไม่รู้
พอพยายามย้อนกลับไปค้นหา
ก็ไม่พบอะไรเลย

เราเริ่มคิดและพยายามสร้างขึ้นใหม่
แต่ก็ไม่ง่ายเลย
ความฝัน ความปราถนาเรา
กลายเป็นสิ่งที่เปราะบาง
โดนใครต่อใครไม่เห็นค่า
และโดนทำลายลงได้ง่ายๆ
โดยเฉพาะคนที่เรา
รู้สึกแคร์มากที่สุด
กลับไม่เห็นคุณค่า
ของสิ่งที่เราทำ

เรานั้งท้อแท้ท่ามกลางความมืด
เราได้รับกำลังใจจากคนที่เรา
ไม่เคยได้พบกัน

เพียงแค่ข้อความของเค้า
มันกลายเป็นสิ่งที่ส่องสว่าง
ท่ามกลางความมืด

แสงสว่างที่เค้ามอบให้เรา
ทำให้เราค้นพบแสงสว่างใหม่ๆ
และทำให้มุมมองที่มีต่อโลกใบนี้
เปลี่ยนไป

ถ้าจะจินตนาการเป็นภาพ

ก็คงจะเป็น

การเดินหล่งทาง

ในถ้ำอัญมณี

ที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง

บันทึกเจ็ดสิบเก้า...ส่งไปไม่ถึง

เมื่อไม่นานมานี้
เจอเรื่องที่เจ็บปวดใจสุดๆ

คนที่ไม่เคยได้พบกันเลยสักครั้ง
แต่มีมิตรภาพต่อกัน
ผ่านโลกออนไลย์

ในวันเกิดของเค้า
เราส่งของขวัญไปให้
พอเค้าตอบกลับ
ทางเมล์

เราคิดว่าเค้าได้อ่าน
ข้อความในจดหมาย
ที่อยู่ในกล้องพัสดุ

สรุปแล้ว...

"โกหกใช่ไหม?"

ประโยคที่พิมพ์ตอบกลับ
เราในตอนนั้น
ทำให้เรา
รู้สึกดีใจที่เค้าอ่าน
จดหมายและ
บอกกันเราอย่างนั้น

หลังจากที่ได้
เดินทางออกไปเพื่อรับ
พัสดุที่เค้าส่งมา

ความรู้สึกในตอนนั้น
เรื่องราวในตอนนั้น
กลายเป็นเรื่องโกหก

ถึงแม้จะไม่ได้ร้องไห้ออกมา
แต่ความรู้สึกดีๆ
ที่เคยมีให้ต่อกันมาตลอด
เหมือนถูกทำลายลง

...
กล้องพัสดุกล้องเดิม
วิธีการผูกเชืิอก
ที่เราผูกเองกับมือ
สภาพกล้องพัสดุ
ที่ไม่เคยถูกแกะออก
และห่อของขวัญ
ที่สภาพเหมือนเดิน
ตอนที่ส่งไป

...
ความรู้สึกที่อยากเป็น
เพื่อนกันตลอดไปนี้
คงเป็นไปไม่ได้สิน่ะ

ถึงจะแอบชอบเค้า
ที่เค้าเป็นคนใจดี

แต่เรื่องในครั้งนี้
ก็ทำเอาเราตาสว่าง
เลยจริงๆ

"ไม่มีอะไรตลอดไป"

เป็นสิ่งที่ตอกย้ำ
ความจริง
ที่เรารู้อยู่แก่ใจ
มาตลอด

หรือว่า
ถึงเวลาแล้ว
กันแน้น่ะ

ที่จะต้องบอกลา
หรือไม่บอกลา
เพื่อนบนโลกออนไลย์
คนๆ นี้

เค้าเป็นคนๆ เดี่ยว
ที่เรายังค้างคางใจ
มากที่สุด

เพราะเป็นเวลาที่ยาวนาน
และเราไม่เคยลืม
สิ่งที่เค้าเคยช่วยเหลือเรา
หรือสิ่งที่เค้าทำให้

ก็แค่รู้สึกเศร้า

แต่ก็ยังชอบเค้าอยู่

เป็นเรื่องที่น่าโมโหตนเองจริงๆ

อยากจะขอบคุณเค้า

ต่อหน้าเค้าสักครั้ง

กับเรื่องราวที่

เค้าทำให้เรา

ก่อนที่เราสองคน

จะแยกทาง

เดินไปตามทาง

ของตนเอง

บันทึกเจ็ดสิบแปด...ว่างเปล่า

ว่างเปล่า
สิ่งที่พยายามตามหา
มาตลอด
พอได้พบแล้ว

ทำไมกันน่ะ
ถึงได้มีคน
มาค่อยทำลาย
อยู่เสมอ
ตลอดมา

...ทำไมกันน่ะ...