เกลียด ตนเอง...ที่ไม่มีพลัง อะไรเลย
ล่ม ลุก คุ คลาน และมีคนทั้งดึ่งทั้งทีบทั้งผลัก มาตลอด
แต่ถ้า คนไม่มีแรงเดิน แล้วจะเดินได้ไง ?
มีแรงจุงใจ ก็ว่าไปอย่าง เอิ๊ก ๆ
เคยมีช่วงเวลาที่สนุกกับความฝัน มีความสุขมากในตอนนั้น
แต่ว่านี้คือ โลกความเป็นจริง ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่มีทางเป็นไปอย่างที่คิดทั้งหมด
คนเราเปลี่ยนแปลงได้ แต่ถ้าต้องเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
คงมีน้อยคนนักที่ทำได้อย่างแนบเนียน มันเหมือนกับการ " หรอก ตน เอง " ให้เป็นสิ่งนั้น
ภายใต้หน้าก่าก ซ่อนตัวตนที่แท้จริงเอาไว้
ตัวตนที่แม้แต่ ตนเองก็ลืมไปแล้ว
เมื่อหน้าก่ากหลุมมือ...เราเริ่มถามว่า " ใคร ? "
ใครกันที่อยู่ภายใต้หน้าก่ากนั้น
ทั้งที่มันคือ " ตัวเราเอง "
คนเราชอบให้คนอื่นย่อมรับ
ถึงแม้ว่า สิ่งนี้จะไม่ใช่ตัวตนที่แท้จิงของเรา
แต่เราต่างหาก ที่ลืมย่อมรับตัวเอง
นี้คือ เหตุผลส่วนหนึ่งที่เราชอบดู anime/การ์ตูน
เพราะ ตัวละครในเรื่อง ต่างมีผู้คนย่อมรับ มันคือ "โลกแห่งความฝัน"
ที่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นดั่งที่คิด...เป็นความฝันที่ สร้างภาพขึ้นมา
และถ้าฝันนั้น มีคนชอบ ก็เหมือนตัวเราได้รับการย่อมรับไปด้วย
แล้วตัวตนที่แท้จริงของคุณเป็นอย่างไร ?
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
แก้วที่1 เสียใจ ยกให้หมด
แก้วที่2 สาดรด ใจที่ช้ำ
แก้วที่3 ถามใจ ใครเล่าทำ
แก้วที่4 ถามย้ำ ซ้ำเติมไป
แก้วที่5 ว่าแล้วใจต้องเจ็บ...ต้องนั่งเย็บแผลใจต่อไปไหม
แก้วที่6 พกช้ำ มาเติมหัวใจ
แก้วที่7 ไว้อาลัย เช็ดน้ำตา
..รินลงแก้ว แล้วใยใจต้องช้ำ..
ยังรินซ้ำ เหมือนย้ำ ตรงที่แผล
รินต่อไปแล้วทำไม ใจอ่อนแอ
โถ! ที่แท้เหล้าหมดขวดปวดใจจิง...เอิ๊กกกกกก
