ที่เราทำการบันทึก
เก็บเอาไว้
แต่ไม่คิดเลยว่า
ตัวเราจะไปค้นหาเจอเองอีกครั้ง
ก็แค่อดีต
ที่อยากจะลืม และไม่อยากลืม
พออ่านไปได้ 2 3 ประโยค
ทำให้ความรู้สึกที่เจ็บปวดเก่าๆ
ก็เด่นชัด จนไม่สามารถ อ่านจนจบได้
ความรู็สึกที่โกรธแค้น
ยังคงพั่งแน้นในอก
ในจิตวิญญาณนี้
ว่าในโลกใบนี้
ก็มีคนแบบนั้น
มันคือ สิ่งยำเตือนจิตใจนี้
ว่าโลกใบนี้เป็นแบบไหน
มีผู้คนแบบไหนอาศัยอยู่บ่าง
ทำให้เรามีสติ ไม่คลอยตาม
สิ่งสวยงามที่เห็นตรงหน้ามากไป
ก็คงเหมือน ต้นกระบองเพรช
ถึงจะสวยงาม แต่ก็มีหนามแหล่มคม
และหนามเหล่านั้น
ยังคงหล่งเหลืออยู่
อยู่ภายในจิตใจเรา
