เราได้มองกระจก
ที่ไม่ใช่คุยกับตนเอง
แต่คุยกับคนที่เราสามารถ
พูดถึงตัวตนของเราที่แย้ๆ หรือ
ตำหนิเรา หรือ ให้คำปรึกษา
หรือ คนที่บอกหลายมุมมอง
คนอื่น ตัวเรา และ ตัวของเค้าเอง
หรือ คนที่ด่าเราได้จริงใจที่สุด
ก็คงไม่พ้น....พี่เราเอง
เราเองก็รู้สึกเป็นบ้างครั้งว่าเราเปลี่ยน
แต่ก็กลับมาเหมือนเดิม
(และชีวิตก็วน อยู่อย่างนั้น)
แต่เราได้ "ทางออก" ของตนเองแล้วละ
อยากจะลองกลับไปทำสิ่งที่ตนเองชอบอีกครั้งและลองทำมัน
รู้สึกเหมือนหลายครั้งที่ตนเองโง้
แ่ต่พอเราได้รับฟังประสบการณ์
ของคนอื่น เรารู้สึกเราฉลาดขึ้น
ได้เห็นมุมมอง และ สิ่งที่สำคัน
เราห้ามมองตัวเราเองก่อน
ในเวลาคุยกับคนอื่น
เราว่าการที่เราถูกด่าในครั้งนี้
เราฉลาดขึ้น ได้เห็นตนเอง
เรายอมรับเลยว่า เราเป็นคนมองโลกแง้ลบ
เราได้แต่ฟังเรื่องสิ่งทีไม่ดี ของคนอื่น
ประสบการณ์แย้ ๆ ของคนอื่น
ทำให้เรากลัว ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ
และตำหนิตนเอง อยู่หลาย ๆ ครั้ง
แต่เราลืมไปอย่างหนึ่งมาตลอด
....เราลืมมองดูตนเอง...
...เราลืมให้กำลังใจตนเอง...
...เราลืมให้กำลังใจคนรอบข้าง....
...เราลืมคนรอบข้าง...
....เราลืมเป้าหมายของเราเอง...
....เราลืมทำเพื่อคนอื่นและตนเอง...
เราแค่อยากลืมสิ่งที่มาทำร้ายเรา
สิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจ
เราคิดว่าลืม แล้วจะช่วยเราได้
ลืมเพื่อไม่ให้มันมาหนักใจ
แต่เราลืมที่จะเปลี่ยนตนเอง
เมื่อก่อนเราคิดแค่ว่า
อยากให้ใครสักคน
มาเปลี่ยนแปลงตัวเราในตอนนี้
มาสร้างสีสัน ให้กับชีวิตเรา
เราหยุดนิ้งมานาน
เราคงต้องเรียนรู้จักคน
เพื่อที่เราจะเปลี่ยนแปลงตนเอง
ที่ไม่ใช่เราในวันนี้
เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดี่ยว
