ถึงจะมีกลุ่มที่เรียกได้ว่า เพื่อน
แต่ก็เหมือน ไม่ใช่เพื่อน 100%
...มี ดีกว่า ไม่มี...
การอยู่บ้านคนเดี่ยว
ทำอะไรคนเดี่ยว
จนกลายเป็นนิสัย
เริ่มรู้สึกกลัวตนเอง
เพราะว่า เริ่มสังเกตเห็นตนเอง
ไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกของคนอื่นก่อน บ่อยๆ ครั้ง
ทั้งที่เมื่อก่อน เราจะให้ความสำคัญกับความรู้สึกของคนอื่น
ตอนนี้....ไม่ว่าเรื่องอะไร
เรามองว่าเป็นเรื่อง "ธรรมดา" ไปหมด
สิ่งที่สกิดใจเรา เกี่ยวกับเรื่องนี้
มาจากคำพูดที่ไม่คิด
และไปทำร้ายความรู้สึก
ของคนสำคัญของเราเข้า
ความเย็นชาเริ่มกัดกินจิตใจเรา
หรือจิตใจเราเริ่มเย็นชามากขึ้นทุกที่
ตอนนี้เราคงยังมีความอ่อนโยนหล่งเหลืออยู่
เริ่มรู็สึกกลัวตนเอง....ถ้าสักวันหนึ่ง
เราทำเรื่องแบบนั้น กลายเป็นปกติ
และไม่รู็สึกผิดใดๆ ....กลัว
แต่ถึงจะเป็นแบบนี้
มันก็คือ ความเข้มแข็งของจิตใจของเราเอง
ที่สามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียว
โดยไม่แคร์ความรู้สึกหรือสายตาคนรอบข้าง
ไม่งัน....เราคงอยู่ไม่ได้
จิตใจที่พั่ง
เริ่มตายด่าน
