บันทึกพิเศษ...ขนมหลังเลิกเรียน

ตอนบ่ายสามเด็กเลิกเรียน มีการแจกขนมให้เด็กๆ
เรากำลังนั้งทำงานตัดกระดาษ เห็นน้องเพลินเดินกินขนมไปมา
เรา: เพลินมานั้งกินที่เก้าอี้ใกล้ๆครูค่ะ เก่งค่ะ
น้องเพลิน(ทำขนมตกพื้นไปชิ้นนึง)
เรา:เพลินค่ะ ขนมตกพื้นแล้ว กินไม่ได้ค่ะ เอาไปทิ้งถังขยะค่ะ
น้องเพลิน:ทิ้งถังขยะน่ะค่ะ (แล้วกลับมานั้งเก้าอี้)
เรา:เก่งค่ะเพลิน
น้องเพลิน(ขนมตกอีกแล้ว)
น้องเพลิน:หนูทิ้งขยะน่ะค่ะ
เรา:ค่า เก่งค่ะเพลิน
น้องเพลิน(ขนมตกอีกแล้ว)
น้องเพลิน:หนูทิ้งขยะน่ะค่ะ
เรา:ค่า นั้งกินให้หมดน่ะค่ะ
น้องเพลิน(ขนมตกอีกแล้ว)
น้องเพลิน:หนูทิ้งขยะน่ะค่ะ
เรา:ค่า เก่งค่ะเพลิน
น้องเพลิน(ขนมตกอีกแล้ว)
น้องเพลิน:หนูทิ้งขยะน่ะค่ะ
เรา:ค่า เก่งค่ะเพลิน.....กินขนมหมดยังค่ะ เพลิน
น้องเพลิน:ยังไม่หมดค่ะ ยังมีช็อกโกแลตตามขอบอยู่
(และแม่นางก็พยายามกิน จนมือเปื้อนช็อกโกแลตทั้งมือ)
.....ปล.รู้สึกแม่นางทำขนมตกพื้นได้ 4-5 รอบได้ กว่าจะกินหมด.....
ขนาดให้นั้งกินที่เก้าอี้น่ะเนี่ย (="=)lll

บันทึกสี่สิบสาม...ทางออก

ไม่มีใครเข้าใจเราได้ดีเท่ากับตัวเราอีกแล้ว
เมื่อเรายื่นบ่นทาง ที่ไม่รู้ทางออก
เหมือนมืดแปดด้าน...เมื่อนั้น
ความสิ่นหวังจะมายื่นอยู่ตรงหน้า

ทางที่แย่ที่สุด อาจจะดีที่สุด...ก็ดีกว่าไม่มีทางออกเลย
สรุปแล้ว ทางออกไม่จำเป็นต้องดีที่สุดเสมอไป
ถ้าทางออกนั้นสามารถแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้

ปล.ประสบการณ์ชีวิตนี้ จะไม่มีวันลืมเลยจริงๆ