วันอังคารที่ 12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

บันทึกพิเศษ...เรื่องงี้เง่าของคนอื่น

วันนี้เจอเรื่องเด็ดๆ มาละ...หึหึ
วันนี้สอบวิชา นวัตกรรม
ใช้พวกโปรแกรมสอบ
วันนี้เจอเด็ก อยู่ 1 คน
เป็นคนที่แค่เรื่องของตนเองก็ยังไม่จำ


มันคือเรื่องงี้เง่าขอบคนอื่น
เป็นของที่สุด ที่เราเคยเจอมาเลย จริงๆ
มันยังมียิ่งกว่านี้อีกไหม ???


มันคงจะเอาสมองไปจำเรื่องไรสาระอย่างอื่นสะมากกว่าละมั้งนั้น


ถามแค่ว่า " งานของตนเองเก็บไว้ตรงไหน (ทั้งที่ตนเองเก็บเองแท้ๆ) ??? "


เกิดชาติหน้าไปแก้ตัวใหม่ไป
เสียชาติเกิดที่เกิดเป็นมนุษย์เลย จริงๆ
มีมันสมองสะเปล่า

วันศุกร์ที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

บันทึกพิเศษ...เรื่องตลก

เรื่องตลก...ที่ขำไม่ออก


มันน่าหัวเราะให้เสียงดังจริงๆ
กับคนๆ หนึ่ง ที่ตามเซ็ดก้นของตนเอง
โดยไม่คำนึงถึงสายตาคนรอบข้าง
เค้าจะรู้บ่างไหมน่ะ ว่า...

มันดูทุเรศ สิ้นดี



เราว่าเราทำบุญให้เค้าแล้วน่ะ
โดยการไม่ยุ้งเกี่ยวกับคนพันธ์นี้อีก
เพราะไม่มีอะไรดี แค่เป็นผู้ให้ความรู้
ที่ไรทักษะและประสบการณ์หรือไง
เค้าไม่รู้ประวัติของเด็กที่เค้าสอน หรือ
ไม่รู้ประวัติ ลึกๆ ของเด็กแต่ละคน เลย
เพราะเด็กไม่ใช่ผ้าสีขาวอีกแล้ว
เพราะสังคมย้อมสีเด็กเป็นสีอื่นไปแล้ว
และสิ่งที่เด็กจะอยู่ลอดในสังคมได้
คือ ต้องย้อมสีตามสังคม


วิชาที่คนๆ นี้ สอน คือ จิตวิทยา


จิตวิทยา!!! โอว์แม่เจ้า
เชื่อเราเถอะ เค้าสอนจิตวิทยา จริงๆ
สอนจิตวิทยา แต่เค้าไม่เข้าใจเด็กเลย
หรือเราต้องถามเค้าไหมว่า

" เค้าเข้าใจตนเองดีหรือยัง ??? "

ขำจนวันตาย จนถึงล้านชาติหน้า
ก็ยังขำไม่หายเลยจริงๆ
เราอาจจะเป็นแค่ประวัติด่างพล้อย ของคนๆ นี้
และคนๆ นี้ ก็แค่ สร้างเวร สร้างกรรม กับเราก็เท่านั้น


สุดท้าย...
ขอกล่าวจารึกไว้เลยละว่า
ครั้งแรก...แค่รับรู้ว่า ยังมีหัวอยู่ในมหาลัย
ครั้งที่ 2...ยังพอทน และ เรายังไว้หน้า
แต่...เราไม่มีโอกาศให้ครั้งที่ 3...
ถ้ายังมีครั้งที่ 3...รับรองได้เลย...
เพราะเราจะเล่นคืน
จะพูดชีกหน้าให้ดูกันที่เดี่ยว
ต่อให้เป็นคนที่มีศัก และ
มีบุญคุณต่อผู้อื่น มากมายเพียงใด ก็ตาม

มันก็แค่...เรื่องตลก

วันศุกร์ที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

บันทึกสิบเก้า...โสด

โสด นั้นไม่ได้แปลว่า ไม่ดี
โสด นั้นแปลว่า เรายังไม่มีใคร


ตอนนี้เราคงว่างจัดมาก
มานั้งนับอายุตนเองว่า อายุเท่าไรแล้ว


ผู้ชาย อายุ 15 ยังโสดถือว่าไม่แปลก
ผู้หญิงอายุ 30 ยังโสดถือว่าไม่แปลก


ลืมนับอายุตนเองมากี่ปีแล้วน่า ตั่งแต่เรียนมหาลัยมั้ง
หลังจากนั้นก็จำอายุตนเองไม่ได้เลย
ตอนนี้ตนเองก็คงจะอายุสัก เกือบๆ 22 ปี มั้ง
เรามั่วแต่สนุกกับชีวิตในมหาลัย
จนลืมหาแฟนเป็นตัวเป็นตนสักคนไปแล้ว


พูดถึงแฟน ก็ ต้องหมายถึง ผู้ชาย นั้นแหละ
พูดถึงผู้หญิง ก็ มีเข้ามาตั่งแต่อยู่ ม.ปลาย
...ชีวิตตรูอาภัพรักตั่งแต่ยังสาวหรอเนี่ย...
ถ้าจะให้นับผู้ชายที่เข้ามาจีบเรา
แล้วเราไปปฏิเสธไป ก็...1 คนละมั้ง
เจอกันในเฟคบุ๊ค เค้ากำลังฝึกทหาร
เค้าดูเป็นคนเฮฮ่าพูดเก่ง
แต่เราคิดว่า...เราไปกันไม่ได้หรอก
เพราะเราเป็นคนน่าเบื่อ...มั้ง
เลยสร้างเรื่อง เราแสดงวา เราโมโหเค้า
แล้วทำเงียบไป ตอนนี้เค้าคงลืมเราไปแล้ว


จะมีใครที่ยอมรับความน่าเบื่อของเราได้บ่างละเนี่ย ฮ่ะ ฮ่ะ
และเราก็คิดว่า ถ้าเราอายุ 30 แล้ว และยังหาแฟนไม่ได้สักคน
ก็จะคร่องตนเป็นโสดไปตลอดชีวิตดีกว่า


เราคงได้แค่คิดว่า
จะมีใครที่รักเราจริงๆ
และอยู่กับเราไปตลอดชีวิตไหมน่า

เพราะถ้าหากไม่มี...
...เราคงจะเหงาไปตลอดชีวิต