บันทึกพิเศษ...เรื่องตลก

เรื่องตลก...ที่ขำไม่ออก


มันน่าหัวเราะให้เสียงดังจริงๆ
กับคนๆ หนึ่ง ที่ตามเซ็ดก้นของตนเอง
โดยไม่คำนึงถึงสายตาคนรอบข้าง
เค้าจะรู้บ่างไหมน่ะ ว่า...

มันดูทุเรศ สิ้นดี

เราว่าเราทำบุญให้เค้าแล้วน่ะ
โดยการไม่ยุ้งเกี่ยวกับคนพันธ์นี้อีก
เพราะไม่มีอะไรดี แค่เป็นผู้ให้ความรู้
ที่ไรทักษะและประสบการณ์หรือไง
เค้าไม่รู้ประวัติของเด็กที่เค้าสอน หรือ
ไม่รู้ประวัติ ลึกๆ ของเด็กแต่ละคน เลย
เพราะเด็กไม่ใช่ผ้าสีขาวอีกแล้ว
เพราะสังคมย้อมสีเด็กเป็นสีอื่นไปแล้ว
และสิ่งที่เด็กจะอยู่ลอดในสังคมได้
คือ ต้องย้อมสีตามสังคม


วิชาที่คนๆ นี้ สอน คือ จิตวิทยา


จิตวิทยา!!! โอว์แม่เจ้า
เชื่อเราเถอะ เค้าสอนจิตวิทยา จริงๆ
สอนจิตวิทยา แต่เค้าไม่เข้าใจเด็กเลย
หรือเราต้องถามเค้าไหมว่า

" เค้าเข้าใจตนเองดีหรือยัง ??? "

ขำจนวันตาย จนถึงล้านชาติหน้า
ก็ยังขำไม่หายเลยจริงๆ
เราอาจจะเป็นแค่ประวัติด่างพล้อย ของคนๆ นี้
และคนๆ นี้ ก็แค่ สร้างเวร สร้างกรรม กับเราก็เท่านั้น


สุดท้าย...
ขอกล่าวจารึกไว้เลยละว่า
ครั้งแรก...แค่รับรู้ว่า ยังมีหัวอยู่ในมหาลัย
ครั้งที่ 2...ยังพอทน และ เรายังไว้หน้า
แต่...เราไม่มีโอกาศให้ครั้งที่ 3...
ถ้ายังมีครั้งที่ 3...รับรองได้เลย...
เพราะเราจะเล่นคืน
จะพูดชีกหน้าให้ดูกันที่เดี่ยว
ต่อให้เป็นคนที่มีศัก และ
มีบุญคุณต่อผู้อื่น มากมายเพียงใด ก็ตาม

มันก็แค่...เรื่องตลก