สิ่งที่ส่องสว่าง
ให้เราได้มองเห็น
สิ่งต่างๆ
แต่แสงสว่าง
ที่เราอยากจะนิยาม
เป็นสิ่งที่เรา
ไม่สามารถมองเห็น
ด้วยดวงตาได้
เริ่มช่วงแรกของชีวิต
โลกใบนี้สวยงาม
ทำให้เราตกหลุมรัก
โลกใบนี้และ
สร้างฝันที่มีเรา
อาศัยอยู่บนโลกใบนี้
อย่างมีความสุขและ
สนุกสนานในทุกๆ วัน
แต่แล้วเมื่อหลายๆ สิ่ง
ไม่เป็นไปตามที่เราคิด
และสิ่งที่เราไม่สามารถ
ทำความเข้าใจได้ ณ ตอนนั้น
ก็เริ่มเข้ามาเหมื่อนพายุ
ทำลายโลกที่สวยงาม
ในความคิดของเรา
จนกลายเป็นโลกที่มืดมิด
เราต่อสู้ท่ามกลางความมืด
ต่อสิ่งต่างๆ ที่เข้ามาทำร้ายเรา
เดินหลงทางไปตามทาง
ที่มีคนพาเราเดินไป
เก็บแสงสว่างที่พบเจอระหว่างทาง
หวังว่าสิ่งนั้นจะเป็นแสงนำทาง
แต่แสงสว่างที่เราพยายามรักษานั้น
ช่างเปราะบางและแตกสลายได้ง่าย
เรานั้งอยู่ท่ามกลางโลกที่มืดมิด
นั้งมองแสงสว่างเล็กๆ ที่อบอุ่น
ที่ส่องสว่างบนโลกที่มืดมิด
ถึงแม้จะช่วยทำให้รู้สึกสบายใจ
แต่ก็ไม่สามารถเป็นแสงสว่าง
นำทางเราให้ก้าวไปข้างหน้าได้
เพราะทั้งความฝัน
ความปราถนา และ เป้าหมาย
เราทำหล่นหายไประหว่างทาง
ไปตอนไหนนั้นก็ไม่รู้
พอพยายามย้อนกลับไปค้นหา
ก็ไม่พบอะไรเลย
เราเริ่มคิดและพยายามสร้างขึ้นใหม่
แต่ก็ไม่ง่ายเลย
ความฝัน ความปราถนาเรา
กลายเป็นสิ่งที่เปราะบาง
โดนใครต่อใครไม่เห็นค่า
และโดนทำลายลงได้ง่ายๆ
โดยเฉพาะคนที่เรา
รู้สึกแคร์มากที่สุด
กลับไม่เห็นคุณค่า
ของสิ่งที่เราทำ
เรานั้งท้อแท้ท่ามกลางความมืด
เราได้รับกำลังใจจากคนที่เรา
ไม่เคยได้พบกัน
เพียงแค่ข้อความของเค้า
มันกลายเป็นสิ่งที่ส่องสว่าง
ท่ามกลางความมืด
แสงสว่างที่เค้ามอบให้เรา
ทำให้เราค้นพบแสงสว่างใหม่ๆ
และทำให้มุมมองที่มีต่อโลกใบนี้
เปลี่ยนไป
ถ้าจะจินตนาการเป็นภาพ
ก็คงจะเป็น
การเดินหล่งทาง
ในถ้ำอัญมณี
ที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง
