แต่สำหรับเรานั้น ก็คงมีความหมายไม่แตกต่างจากคนอื่น มากนัก
ไม่ว่าเราจะอยู่สถานะไหน ก็เข้าใจกัน
กำลังเรียน อีกคนทำงาน
มีปัญหาเรื่องงาน
เจ้านายไม่พอใจเนื้องาน
เจ้านายใช้งานจนเที่ยงคืน
กลับบ้านมาเหนื่อย ทำงานโต้รุ้ง
ป่วยไม่สบาย ผ่าตัด
เข้าโรงบาล
เป็นหนี้
ฯลฯ
ไม่ว่าเราจะลำบากอะไร ก็ช่วยเหลือกัน
ไม่มีเวลาทำงานบ้าน
มีธุระชนกัน
ซื้อกับข้าวเข้าบ้าน
งานด่วน
ช่วยทำงานที่ทำได้
ถือของหนัก
ไม่ว่าเราจะเดือดร้อนอะไร ก็ไม่ทิ้งกัน
ป่วยจิตกลัวหมาตาย ก็ฝากเราเลี้ยง (สะงั้น)
ช่วงนี้ป่วย ออดๆ แอดๆ แม่ก็ช่วยออกค้ารักษาให้
ป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้ออักเสพ
ก็มีคนช่วยถือของแทนให้
ไม่ว่าเราจะห่างไกลกัน ก็คิดถึงกัน
ข้าวเย็นกินไร
มีไรกินรึยัง
ฝนตกอย่าลืมเก็บผ้า
.....
ต่อให้ไม่มีเรื่องพูดคุย
เราก็ยังอยู่ด้วยกัน
เรื่องสุข เรื่องทุกข์ เรื่องธรรมดา เรื่องสนุก เรื่องประทับใจ เรื่องสงสัย
ก็เอามาเล่ามาแชร์กัน
ต่อให้มีเรื่องโกรธเรื่องเคื่อง ไม่ชอบกัน
เราก็ยังให้อภัยกัน
กินข้าวเย็น
ไปเที่ยวบ่าง
ซือของจำเป็น
พักผ่อน
ชีวิตครอบครัว
มันก็แค่นี้เองไม่ใช่หรอ ?
มันคือเรื่อง ธรรมดา ที่ทำอยู่ทุกวัน
ก็แค่....ไม่ได้อยู่ตัวคนเดี่ยว
วันธรรมดา
ที่อยู่ด้วยกัน
แล้วสบายใจ
ถึงตอนนี้เราจะมีแม่และพี่
แต่แม่ก็ไม่ได้อยู่กับเรานานจนวันเราตาย
พี่ก็อาจจะแต่งงานไปมีครอบครัวของเค้า
กลัว....วันที่เราต้องอยู่คนเดี่ยวจะมาถึง
