วันพฤหัสบดีที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2560

บันทึกเจ็ดสิบเอ็ด...น้ำตาที่ไร้ค่า

น้ำตาที่ไร้ค่า...
ความพยามยามที่ศูนย์เปล่า...

นั้นคือ นิยาม
ของความรู้สึกในตอนนี้
ณ วันที่ 29/4/2560

มันไม่มีอะไรเลย
ก็แค่ความรู้สึกที่ศูนย์เปล่า
ที่เรา....พยายามทำดี
ต่อคนสำคัญ

ไม่ว่าเราจะพยายามทำดี
ไปมากแค่ไหน

แต่ถ้าเค้าไม่เห็นสิ่งสำคัญ
หรือทางออกที่ดีมากที่สุด
แล้วกลายเป็นว่า
มาทำร้ายความรู้สึกต่อกันสะเอง

....มันคือ วันที่เราจะไม่มีวันลืม...

ที่เราค้นพบว่า สิ่งที่เราทำมาโดยตลอด
มันศูนย์เปล่ามากๆ กับคนในครอบครัวคนนึง
ที่เราก็รักเค้ามากๆ แต่...
มีหลายๆ ครั้งที่เค้าเอาเรา
เป็นข้ออ่างข้อแก้ตัวของเค้า
จนเค้าไม่เคยมองตนเองว่า
เค้ากำลังแก้ตัว และ หนี้ความเป็นจริง
ของตัวเค้าเอง...ใช่
อาจจะอ่านดู งงๆ
แต่คือ ความจริง

ความจริงกับสิ่งที่เราต้องเจอทุกๆ ปี
กับการอดทน และ คิดแก้ปัญหา
ให้เรื่องราวทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

แต่เราคงคิดผิด...
ไม่มีอะไรจบลงด้วยดีได้เลย

เมื่อผ่านพายุสักครั้ง
ก็ต้องเหลือแต่
ซากความเสียหาย

...ความจริงข้อนี้...
มันจะมีวันเปลี้ยนได้ไหม?



เป็นเวลา 20 จะ 30 ปีแล้ว
ที่เราต้องอดทนกับคนๆ นั้น
กับตลอดชีวิตที่ผ่านมา

ความรู้สึกนึกคิดของเรา
มันกลายเป็นสิ่งศูนย์เปล่าสะแล้ว

...สิ่งที่เราต้องการและปราถนาจากใจ....
คือ การทำดีต่อกัน

ไม่เคยหวังเงินทอง
หรือยศ อะไร

ไม่เคยต้องการอะไรมากมาย

ความพยายามที่ศูนย์เปล่า
และ น้ำตาที่ไร้ค่า