บันทึกสอง...เกลียด

เกลียด ตนเอง...ที่ไม่มีพลัง อะไรเลย
ล่ม ลุก คุ คลาน และมีคนทั้งดึ่งทั้งทีบทั้งผลัก มาตลอด
แต่ถ้า คนไม่มีแรงเดิน แล้วจะเดินได้ไง ?
มีแรงจุงใจ ก็ว่าไปอย่าง เอิ๊ก ๆ

เคยมีช่วงเวลาที่สนุกกับความฝัน มีความสุขมากในตอนนั้น
แต่ว่านี้คือ โลกความเป็นจริง ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่มีทางเป็นไปอย่างที่คิดทั้งหมด
คนเราเปลี่ยนแปลงได้ แต่ถ้าต้องเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
คงมีน้อยคนนักที่ทำได้อย่างแนบเนียน มันเหมือนกับการ " หรอก ตน เอง " ให้เป็นสิ่งนั้น

ภายใต้หน้าก่าก ซ่อนตัวตนที่แท้จริงเอาไว้
ตัวตนที่แม้แต่ ตนเองก็ลืมไปแล้ว
เมื่อหน้าก่ากหลุมมือ...เราเริ่มถามว่า " ใคร ? "
ใครกันที่อยู่ภายใต้หน้าก่ากนั้น
ทั้งที่มันคือ " ตัวเราเอง "

คนเราชอบให้คนอื่นย่อมรับ
ถึงแม้ว่า สิ่งนี้จะไม่ใช่ตัวตนที่แท้จิงของเรา
แต่เราต่างหาก ที่ลืมย่อมรับตัวเอง

นี้คือ เหตุผลส่วนหนึ่งที่เราชอบดู anime/การ์ตูน
เพราะ ตัวละครในเรื่อง ต่างมีผู้คนย่อมรับ มันคือ "โลกแห่งความฝัน"
ที่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นดั่งที่คิด...เป็นความฝันที่ สร้างภาพขึ้นมา
และถ้าฝันนั้น มีคนชอบ ก็เหมือนตัวเราได้รับการย่อมรับไปด้วย

แล้วตัวตนที่แท้จริงของคุณเป็นอย่างไร ?

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

แก้วที่1 เสียใจ ยกให้หมด
แก้วที่2 สาดรด ใจที่ช้ำ
แก้วที่3 ถามใจ ใครเล่าทำ
แก้วที่4 ถามย้ำ ซ้ำเติมไป
แก้วที่5 ว่าแล้วใจต้องเจ็บ...ต้องนั่งเย็บแผลใจต่อไปไหม
แก้วที่6 พกช้ำ มาเติมหัวใจ
แก้วที่7 ไว้อาลัย เช็ดน้ำตา
..รินลงแก้ว แล้วใยใจต้องช้ำ..
ยังรินซ้ำ เหมือนย้ำ ตรงที่แผล
รินต่อไปแล้วทำไม ใจอ่อนแอ
โถ! ที่แท้เหล้าหมดขวดปวดใจจิง...เอิ๊กกกกกก

โดย Pleja Anda