วันพฤหัสบดีที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561

บันทึกเจ็ดสิบเก้า...ส่งไปไม่ถึง

เมื่อไม่นานมานี้
เจอเรื่องที่เจ็บปวดใจสุดๆ

คนที่ไม่เคยได้พบกันเลยสักครั้ง
แต่มีมิตรภาพต่อกัน
ผ่านโลกออนไลย์

ในวันเกิดของเค้า
เราส่งของขวัญไปให้
พอเค้าตอบกลับ
ทางเมล์

เราคิดว่าเค้าได้อ่าน
ข้อความในจดหมาย
ที่อยู่ในกล้องพัสดุ

สรุปแล้ว...

"โกหกใช่ไหม?"

ประโยคที่พิมพ์ตอบกลับ
เราในตอนนั้น
ทำให้เรา
รู้สึกดีใจที่เค้าอ่าน
จดหมายและ
บอกกันเราอย่างนั้น

หลังจากที่ได้
เดินทางออกไปเพื่อรับ
พัสดุที่เค้าส่งมา

ความรู้สึกในตอนนั้น
เรื่องราวในตอนนั้น
กลายเป็นเรื่องโกหก

ถึงแม้จะไม่ได้ร้องไห้ออกมา
แต่ความรู้สึกดีๆ
ที่เคยมีให้ต่อกันมาตลอด
เหมือนถูกทำลายลง

...
กล้องพัสดุกล้องเดิม
วิธีการผูกเชืิอก
ที่เราผูกเองกับมือ
สภาพกล้องพัสดุ
ที่ไม่เคยถูกแกะออก
และห่อของขวัญ
ที่สภาพเหมือนเดิน
ตอนที่ส่งไป

...
ความรู้สึกที่อยากเป็น
เพื่อนกันตลอดไปนี้
คงเป็นไปไม่ได้สิน่ะ

ถึงจะแอบชอบเค้า
ที่เค้าเป็นคนใจดี

แต่เรื่องในครั้งนี้
ก็ทำเอาเราตาสว่าง
เลยจริงๆ

"ไม่มีอะไรตลอดไป"

เป็นสิ่งที่ตอกย้ำ
ความจริง
ที่เรารู้อยู่แก่ใจ
มาตลอด

หรือว่า
ถึงเวลาแล้ว
กันแน้น่ะ

ที่จะต้องบอกลา
หรือไม่บอกลา
เพื่อนบนโลกออนไลย์
คนๆ นี้

เค้าเป็นคนๆ เดี่ยว
ที่เรายังค้างคางใจ
มากที่สุด

เพราะเป็นเวลาที่ยาวนาน
และเราไม่เคยลืม
สิ่งที่เค้าเคยช่วยเหลือเรา
หรือสิ่งที่เค้าทำให้

ก็แค่รู้สึกเศร้า
แต่ก็ยังชอบเค้าอยู่
เป็นเรื่องที่น่าโมโหตนเองจริงๆ



อยากจะขอบคุณเค้า
ต่อหน้าเค้าสักครั้ง
กับเรื่องราวที่
เค้าทำให้เรา
ก่อนที่เราสองคน
จะแยกทาง
เดินไปตามทาง
ของตนเอง

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น